Το πρόβλημα της υπογονιμότητας αντιμετωπίζεται ως βιολογικό ή ιατρικό, ενώ η συναισθηματική του διάσταση παραμελείται. Το ζεύγος πέρα από κάθε αμφιβολία, καλείται να αντιμετωπίσει το άγχος της απώλειας, να αποβάλει το βάρος της ενοχής και να κρατήσει ζωντανή την ερωτική του ζωή, ισορροπώντας στην καθημερινότητα.

Ανεξάρτητα από την έκβαση μιας θεραπείας για την υπογονιμότητα, το ζευγάρι φοβάται ότι θα χάσει τη δυνατότητα να δημιουργήσει οικογένεια, να αναλάβει τον ρόλο του πατέρα ή της μητέρας, να πραγματοποιήσει τις προσδοκίες του γι’ αυτόν τον ρόλο που τόσο ποθεί. Ταυτόχρονα, νιώθει ενοχή: Γιατί σε μένα; Γιατί να μου συμβεί αυτό; Τι έκανα για να το προκαλέσω; H υπογονιμότητα δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα μιας προσωπικής ανεπάρκειας. Κι όμως, αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο εισπράττεται από πολλούς, βγάζοντας στην επιφάνεια τα ελλείμματα της αυτοεκτίμησής τους.

Η υπογονιμότητα είναι πρόβλημα ζεύγους

Η υπογονιμότητα, η οποία ορίζεται ως η αδυναμία του ζευγαριού να συλλάβει μετά από προσπάθειες ενός έτους, είναι πρόβλημα ζεύγους και όχι πρόβλημα ατόμου και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η υπογονιμότητα έχει ψυχικό κόστος τόσο για τον άνδρα όσο και για τη γυναίκα. Και οι δύο ονειρεύονται και παλεύουν για το παιδί τους. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας αγωνίζεται να τα καταφέρει. Η στήριξη του ενός από τον άλλον κρίνεται απαραίτητη.

Συνήθεις καταστάσεις στις οποίες οδηγείτε και βιώνει το υπογόνιμο ζευγάρι είναι:

• άγχος
• κατάθλιψη
• ανησυχία
• ανυπομονησία
• ενοχές
• ένταση
• αμφιθυμία
• νευρικότητα
• θυμός
• εσωστρέφεια
• σεξουαλική δυσλειτουργία
• διαπροσωπική αποξένωση στον γάμο
• απομόνωση